16. Znów.

Siedzieli w milczeniu. Ciszy, która z każdą sekundą stawała się coraz bardziej nie do zniesienia.
- Dlaczego nic nie mówisz? - odezwał się Reus, spoglądając na dziewczynę. Chciał zobaczyć w niej jakieś emocje, uczucia. Jednak jej twarz nie mówiła nic. Zupełnie nic. Wpatrywała się w okno, nie chcąc nawiązać kontaktu wzrokowego z blondynem. - Viktoria, proszę. Powiedź coś.
- A co mam powiedzieć? Marco, ty nic nie rozumiesz.
- Chcę cię zrozumieć. Tylko pozwól mi - Miki odwróciła się w stronę piłkarza i delikatnie uśmiechnęła. Pierwszy raz od dłuższego czasu.
- Dlaczego przyjechałeś? - zapytała.
- Dlaczego miałbym nie przyjeżdżać? - odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Mam ci wymieniać? Marco, ja nie pasuję do ciebie. Nie zasługuję na to wszystko.
- Przestań! - oburzył się. - Nigdy więcej tak nie mów. Rozumiesz? Jesteś wspaniałą dziewczyną... w której się zakochałem - wyznał, a 19-latka opuściła wzrok, by nie patrzeć w jego zielono-brązowe tęczówki. - U której boku chciałbym budzić się każdego ranka i zasypiać każdego wieczoru. Proszę, spójrz na mnie - ujął jej podbródek. - Powiedź, że mam odejść - odejdę - rzekł.
Viktoria nie odezwała się. Milczała. Po raz kolejny nie dała mu jasnej odpowiedzi, którą już poznała. Dlaczego? Może bała się powiedzieć te dwa słowa, które z pewnością zmieniłyby jej życie?
Wpatrywała się w chłopaka, lecz dalej milczała. W jego oczach było widać rozczarowanie i żal. Wbił wzrok w podłogę i poderwał się z kanapy, gdy został zatrzymany przez dziewczynę.
- Nie. Bądź, już na zawsze.

***

Pogoda w Polsce nie sprzyjała wieczornym przechadzkom. Wysoka wilgotność potęgowała uczucie chłodu, jednak tej dwójce to nie przeszkadzało. 19-latka męczyła się z zakluczeniem drzwi, a Marco śmiał się z nieporadnej nastolatki, gdy ze schodów zbiegł Kuba. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę i spoglądała na szyderczą twarz byłego chłopaka.
- Viktoria, ty tutaj? Przyjechałaś znów "na stałe"? - zakpił. Miki starała się zachować spokój, lecz wychodziło jej to z trudem.
- Pierdol się.
- Znów wraca dawna Viktoria. Co się stało z tą potulną dziewczynką o anielskiej twarzy? - dodał z uśmiechem. - Widzę, że znów nabroiłaś. No cóż, nie obchodzi już mnie to. Do zobaczenia, znów- zaakcentował ostatnie słowo i odszedł, w odpowiedniej chwili, ponieważ Viktoria powoli traciła kontrolę. Co ona zrobiła światu, że tak bardzo ją skrzywdził? - pytała.
- Kto to był? - odezwał się Marco, który przysłuchiwał się rozmowie, lecz nic nie rozumiał.
- Nikt - odburknęła. - Już nikt ważny - dodała i weszła z powrotem do mieszkania, straciwszy jakąkolwiek chęć na spacer.

***

- Trzymaj - rozkazała, podając butelkę z czerwonym winem. Chłopak nie pytał, doskonale wiedział o co chodzi. Usiadła obok niego, a on objął ją ramieniem. Siedzieli wtuleni w siebie dłuższą chwilę, popijając trunek, który sprawił, że rozmowa ożywiała się z każdą minutą.
- Kto to był? - zapytał ponownie Reus. - O czym rozmawialiście?
- Kuba - odparła krótko. - Marco, proszę. To wszystko jest już i tak popieprzone.
- Wrócisz do Dortmundu? - zadał jedno z pytań, na które nie umiała odpowiedzieć.
- Nie chcę wracać. Nie chcę widzieć Mario, ale nie mogę tu zostać - rzekła nieświadoma wydarzeń w Dortmundzie.
- Ale tam jest twój dom - uśmiechnął się, spoglądając na nastolatkę. - Wróć ze mną. Dlaczego się boisz?
- Chcesz wiedzieć, dlaczego boję się powiedzieć "kocham cię"? Nie chcę kochać. Nienawidzę miłości. 
- Może dlatego, że nigdy na prawdę nie kochałaś? - uniósł jej brodę i spojrzał swoim przenikliwym wzrokiem. Wpatrywał się w nią z taką czułością, emocjami, których nie można wyrazić słowami. Złożył nieśmiały pocałunek na jej wargach, jednak dziewczyna odsunęła się od niego.
- Kocham cię - rzekła. - Nawet nie możesz wyobrazić sobie, jak bardzo - dodała i oddała się jego śmielszym pocałunkom.

***

Minął tydzień odkąd Reus wrócił do Dortmundu, jednak Miki została. Obiecała mu, że wróci, gdy wszystko przemyśli. Była pewna, że wróci, tylko nie wiedziała kiedy dokładnie to nastąpi.
Nad Gdańskiem nieśmiało unosiło się słońce. Niedzielna nuda przepełniała ją całą. Usiadła przed telewizorem, wzięła laptopa i włączyła urządzenie. Gdy weszła na jeden z portali sportowych, potok łez popłynął po jej policzkach. Starała się opanować i spokojnie doczytać całość artykułu. Jednakże, łzy uniemożliwiały jej to, a litery zamieniały się w rozmazane linijki.

Oficjalnie: Mario Götze podpisał kontrakt z Bayernem Monachium.

Zapamiętała tylko tą frazę. Z drżeniem rąk wybrała numer do Marco, który zapewne o wszystkim wiedział od dawna, lecz nie raczył jej poinformować.
- To prawda?! - krzyknęła do słuchawki. - Marco, błagam. Powiedź, że to żart - łkała.
- Niestety... - odparł z żalem. - Mario uznał, że tak będzie lepiej. Dla nas wszystkich.
Nie odpowiedziała nic. Dotarło do niej, że zniszczyła życie 20-latka, który dla jej szczęścia poświęcił swoją całą karierę i odszedł, by nie ranić jej już więcej. Dodatkowo niszczyła przyjaźń Reusa z Gotze oraz swój klub.