13. Kocham cię, Viktoria.

Stała jak wryta, spoglądając na znikającego za hotelowym zakrętem Marco. Czuła jak miękną jej nogi, a oddech staje się coraz płytszy. Traciła kontakt z rzeczywistością. Spojrzała w stronę swojego przyjaciela, który miał zmartwiony i zaskoczony wyraz twarzy. Roztrzęsiona dziewczyna rzuciła mu się w ramiona i łkała, a on z całych sił przytulił ją do siebie i starał uspokoić.
Zaprowadził Viktorię do pokoju i położył się obok, jakby jego uścisk był ochroną dla nastolatki, jakby miał sprawić, że o wszystkim zapomni.
- Mi się to śni, prawda? - odezwała się drżącym głosem. - Zaraz się obudzę i wszystko będzie dobrze. To wszystko głupi sen. Powiedz, że to sen? Proszę, powiedz, że to sen!
- Spokojnie - powiedział łagodnie. - Wszystko się ułoży. Zobaczysz - głaskał ją po włosach i dalej nie wypuszczał z objęć.
- Nie kłam. Nic już nie będzie takie same. Rozumiesz? Nic! Wszystko zniszczyłam. Wszystko! - łkała i z trudem łapała oddech. Właściwie nie wiedziała, co czuje. Kogo darzy uczuciem. Nienawidziła siebie, gdyż skrzywdziła jedną z najważniejszych dla niej osób.

***

Siedzieli w jednym z pubów, sącząc piwo i rozmawiając. Sahin cenił sobie mądrość życiową, jaką posiadał Kuba Błaszczykowski. Mimo swojego młodego wieku, wiele przeżył. Dlatego z wieloma problemami kierował się właśnie do niego. 

- Nuri, co jest? - zapytał pomocnik Borussii Dortmund oraz reprezentacji.

- Ahh, martwię się o Viktorię. Pogubiła się w tym wszystkim, a ja nie wiem jak jej pomóc - odparł z grymasem bezsilności i streścił całą opowieść związaną z dziewczyną, zaczynając od jej trudnej relacji z Mario, a kończąc na dzisiejszym wieczorze.

- Stary, zaufaj jej. Przestań bawić się w tatusia Viki. Poradzi sobie.

- Nie rozumiesz. Mario ją zrani, każdy wie jaki on jest. Nie wierzę w żadne przemiany, po prostu niektórzy ludzie się nie zmieniają.

- Tego nie wiesz - zaprzeczył Polak.

- Tylko to czuję... - dokończył, upijając łyk chmielowego napoju.

***

Wigilia to czas radości, szczęścia. W tym dniu wszystko jest magiczne, a przynajmniej takie się wydaje. 

Viktoria obudziła się wcześnie rano, co było niepodobne. Zmęczona zeszła na dół. Noce były dla niej bardzo ciężkie. Sama, zamknięta w ciemnym pokoju, rozmyślała - czasem za dużo. Sytuacja ją przerosła. Wszystko co robiła, miało złe skutki, które raniły są samą. 

- Wesołych Świąt! - krzyknął wchodzący z zakupami, Nuri. 

- Wesołych, wesołych - odpowiedziała Miki.

 ***

Siedziała przed telewizorem i oglądała nudne programy. W kuchni wojnę z potrawami toczyli Alan i Nuri, a mały Omer przyglądał się dwójce nieporadnych kucharzy. 

- Synek, idź do Miki - rzekł 23-latek, a 4-latek udał się do pokoju. Wspiął się na kanapę i usiadł na kolanach dziewczyny, czule tuląc się do niej. 

- Co szkrabie? - zapytała nastolatka, spoglądając na chłopca, który podniósł swoje oczka i spojrzał na nią.

- Będziesz moją mamą? - dziewczyna zamarła, jak i również opierający się o framugę drzwi Nuri. Do tej pory miał nadzieję, iż słowa syna były jedynie wymysłem jego wyobraźni, złudzeniem. Dziewczyna spojrzała na niego, a na niej twarzy jakby widniał napis: pomóż mi.

Viktoria nie umiała wydobyć  z siebie ani jednego zwięzłego, normalnego zdania, a w końcu rozmawiała z 4-latkiem!

- Kochanie, ale ja jestem twoją ciocią - odparła, chociaż w jej głowie to zdanie brzmiało lepiej.

- Dobrze. Ale moim wujkiem będzie Marco? - kolejne pytanie z serii: jakich pytań nie zadawać. Do oczu cisnęły się jej łzy, a puls znacznie przyspieszył.

- Nie wiem, kochanie. Chodzi o to, że ja nic nie wiem. 

***

Impreza w drugim dniu świąt to tradycja. Viktoria niechętnie zgodziła się towarzyszyć swojemu tacie w ów wydarzeniu, ale nie chcąc wykręcać się po przez użycie fałszywych argumentów, zdecydowała się na wyjście.

Wszyscy siedzieli w lożach w jednym z najlepszych klubów w Dortmudzie. Miki była ubrana kremową, krótką sukienkę, idealnie podkreślającą jej talię. Jej zgrabne i długie nogi zdobiły wysokie, również cieliste szpilki, a nadgarstki zdobyły perłowe bransoletki.

Stała przy barze i wzrokiem wyszukiwała swoich przyjaciół. Miała nadzieję, że uniknie spotkania z Marco, gdyż jak to miała w zwyczaju, od problemów chciała po prostu uciec.

- Uśmiechnij się – podszedł do niej niewysoki brunet i pocałował w policzek.

- Jakoś nie mam ochoty na zabawę – odparła z grymasem na twarzy. - Przepraszam na chwilę - dodała i udała się w stronę łazienki.

Dochodziła północ. Siedziałam wraz z dziewczyną Roberta, Anią oraz partnerką Łukasza, Ewą. Obie były bardzo sympatyczne i chociaż zazwyczaj zarażały wszystkich swoim optymizmem, w tym dniu nie miałam ochoty na nic. Najchętniej wyszłabym stamtąd i zamknęła się znów w swoim pokoju. Naprawdę nie miałam siły na nic. Odeszłam od stolika, przy którym spędziłam większość czasu, głównie na przysłuchiwaniu rozmowie dwójki Polek. Starałam się wyszukać wzrokiem Nuriego, bądź taty, żeby poinformować ich, iż mam zamiar wrócić szybciej do domu. Ruszyłam w stronę łazienki, która tego dnia była miejscem, w którym mogłam zostać. Weszłam na korytarz prowadzący do ów pomieszczenia i zamarłam. Łzy mimowolnie spłynęły po moich policzkach, a serce rozpadło się na miliony kawałków. Nie umiałam wydobyć z siebie ani jednego słowa. Wszystko w jednej chwili legło w gruzach, całe jego dotychczasowe zapewnienia, wszystko.

- Viktoria, to nie tak... - odparł ledwo kontaktujący Gotze i odsunął od siebie jakąś dziewczynę.

- Oszczędź - odparłam. - Wynoś się z mojego życia! Nie wierze jaka byłam głupia. Dlaczego ci zaufałam?! - wpadłam w rozpacz i wybiegłam z klubu, po drodze mijając Marco, który zapewne przyglądał się całej sytuacji. Jednak teraz miałam to gdzieś. Wszystko przestało mnie interesować. Jeszcze nikt nigdy mnie tak nie zranił, jak on. W jednej chwili zniszczył wszystko, co starał się naprawić. 

***

Siedziała na krawężniku z twarzą schowaną w dłoniach. Nad Dortmundem zawisła czarna chmura, z której padał obfity deszcz. W tej chwili nie obchodziło ją to. Zastanawiała się co dalej będzie z jej życiem. Jednego była pewna, Gotze kolejnej szansy nie dostanie.

Marco wybiegł z klubu na ulicę, na której zauważył zrozpaczoną dziewczynę. Teraz nie liczyły się jego zranione uczucia, wydarzenia, które miały miejsce na Teneryfie. Liczyła się tylko ona.

Podszedł do niej, podał rękę i pomógł wstać. Nie zawahała się, tylko wtuliła się w ramiona młodego Niemca, który cierpiał razem z nią.

- Nie płacz. Nie pozwolę cię już więcej skrzywdzić - rzekł łagodnym głosem, głaskając ją po przemoczonych włosach.

- Nie. Odejdź, proszę. Nie dam ci tego, na co zasługujesz - uwolniła się z uścisku i spojrzała na 22-latka.

- Nie mów tak! - oburzył się. - Nie rozumiesz, że chcę tylko ciebie? Kocham cię, Viktoria.